De tijd vliegt

Inmiddels weer veilig op Nederlandse bodem een laatste blog over mijn avonturen in India. Ik zal beginnen met de weekenden die ik nog weg ben geweest.

We zijn nog een weekend naar Goa geweest. Dit keer was het plan om Baga te bezoeken in het noorden van Goa (ook wel het party-gedeelte). We waren met een redelijk grote groep dit keer: Saskia, Joëlle, Sara, Thijs, Thylbert, Eli, Justine, Bel, Sai en ook Thomas sloot nog aan in zijn laatste weekendje in India. Het was toevallig ook Saskia’s verjaardag, dus dat kon op deze manier mooi gevierd worden. Na wat gegeten te hebben op het strand, zijn we op advies van de Lonely Planet (geloof ik?) op zoek gegaan naar dé uitgaansplek van Baga: Tito’s. Het was op zich niet heel moeilijk te vinden, maar toen we daar aankwamen bleek wel dat er 1500 roepies entreegeld werd verwacht; van de jongens in ieder geval, meisjes mochten gratis binnen. Dat was naar onze mening wel erg veel geld, zeker als je niet eens weet of het wel leuk zou zijn binnen. Daarom gingen de meiden eerst op onderzoek uit. Eenmaal binnen bleek ongeveer 98% van de feestvierders man te zijn, toch niet helemaal wat wij zochten.
Na nog even overwogen te hebben om dan maar in het kroegje er tegenover te gaan zitten, wat overigens wél erg gezellig was, zijn we uiteindelijk in Mambo’s terecht gekomen. De verhouding man-vrouw lag hier gelukkig wat minder scheef en al na een paar minuten besloot de beveiliging dat we best gratis naar binnen mochten (ook de jongens hier).
Tegen een uurtje of vier ging de muziek uit, dat is toch wel iets anders dan de avondklok om 12 uur die in Manipal geldt. Na nog wat op het strand gezeten te hebben, werd het tijd om ons bedje op te zoeken. Ik denk dat dit het slechtste bed was dat ik in India had gehad: naast het feit dat het ontzettend hard was, kraakte het plastic dat blijkbaar om het matras zat bij elke beweging, waardoor ik geen oog dicht heb gedaan.
Rond negen uur in de ochtend is de groep opgesplitst. Voor de rest van het weekend wilde ik liever in Palolem verblijven, wat toch iets rustiger is en een mooier strand heeft.

Het weekend erna besloten Sara, Eli, Thijs en ik om Coorg te gaan verkennen. Dankzij Thylbert hadden we een mooi adresje gekregen waar we konden slapen tussen de koffieplantages waar Coorg zo bekend om is. We hadden de eigenaar bereid gevonden om ons om half vier ’s nachts op te halen in Madikeri, een paar kilometer van de homestay verwijderd, aangezien onze nachtbus op dat tijdstip aankwam.
Na een gebroken nachtje werden we verwelkomd door de vrouw des huizes met een typisch Indiaas ontbijt. Gelukkig bakte ze daarnaast ook nog wat eitjes, zodat ook ik met een goed gevulde maag op stap kon gaan. Op advies van deze mensen zijn we een pad bergop gewandeld, tussen de koffieplantages en andere prachtige natuur. Eenmaal boven kwamen we uit bij een tempel tussen de rotsen. Eenvoudig, maar ontzettend mooi.
Later in de middag zijn we nog naar de rijstvelden gaan kijken die deze koffieboer ook bezit, helaas is het niet echt het seizoen, waardoor alles er dor en droog uit zag.
De volgende dag zijn we naar een olifantenreservaat gegaan. Ons werd aangeraden hier ’s ochtends heen te gaan, aangezien in de middag de olifanten werden losgelaten in de jungle en we dan dus niets meer gezien zouden hebben. Om bij de olifanten te komen moesten we de rivier oversteken over de rotsen. Gelukkig ging dit op de heenweg goed, waarna Eli en ik de olifanten hebben gewassen en uiteindelijk samen met Sara op een olifant hebben gezeten. Op de terugweg was ik iets minder gelukkig: ik zwikte mijn voet om en in een poging mijn evenwicht te hervatten stootte ik de grote teen van mijn andere voet, waarna er een heel stuk vel af lag. Maar niet getreurd, verbinden had ik inmiddels flink geoefend in het ziekenhuis en met wat wc-papier en tape is best iets fatsoenlijks te fiksen. Gelukkig viel het mee met bloeden.
Hierna hebben we de gouden tempel bezocht, een Tibetaanse tempel, en vervolgens zijn we terug naar de homestay en uiteindelijk met de bus naar Manipal gegaan. Helaas vond mijn omgezwikte voet het lange stilzitten niet zo’n heel goed idee en besloot hij pijn te gaan doen en stijf te worden, waar ik nog enkele dagen last van heb gehouden.

Mijn een na laatste weekend zijn we naar Kudle beach in Gokarna geweest, ook wel mini-Goa genoemd. Opnieuw een weekend vol zon, zee en strand dus! Hoewel ik het toch wel wat minder vond dan Goa, minder mooi strand, golven iets te hoog en zo ontzettend drukkend warm dat je net een half uur op het strand kunt liggen, waarna je echt wel weer moest afkoelen. Daarnaast had ik mijn volle aandacht nodig voor het schrijven van het eindverslag voor mijn co-schap. Ik wilde het graag op tijd inleveren zodat het hoofd van chirurgie het nog zou kunnen lezen, dus het moest in ieder geval een paar dagen voor mijn vertrek af zijn. Helaas duurde het wat langer dan ik gehoopt had, onder andere omdat het heel vaag was wat de bedoeling was en omdat het internet in zowel Manipal als Gokarna bar slecht was die week.
Dat is het moment waarop ik bedacht dat het eens tijd werd om de bibliotheek van Manipal van binnen te gaan bekijken, op mijn laatste zondagavond, jawel! Een goede beslissing aangezien het internet hier super snel was en daardoor mijn verslag ineens een stuk sneller (helaas wel pas op maandag) af was.

Ik had besloten dat ik mijn laatste dagen naar Kerala zou gaan. Ik had hier veel goede verhalen over gehoord en tot dan toe waren we eigenlijk nog nooit echt naar het zuiden afgereisd. Gelukkig vond een groot deel van de rest van de groep dat ook best een tof idee en ze (Sara, Eli, Merel, Saskia (een andere!), Brechtje en Thylbert) besloten het weekend met mij mee te gaan. Na een ritje van twaalf uur met de sleeperbus kwamen we aan in Cochin, een havenstadje ergens in het midden van Kerala met een rijke geschiedenis. Na verschillende kerken (onder andere een met Nederlandse inscripties), het Dutch cemetary, Dutch palace, de haven met de Chinese vissersnetten (die we zelf ook op mochten trekken), diverse tempels, een kruidenmarktje en wat winkels te hebben bezocht, streken we voor mijn laatste avond met de groep neer op een gezellig terrasje op het water.
De volgende dag was het tijd om de backwaters te bezoeken, dé attractie van Kerala. De stilte en rust die hier te vinden was, ben ik niet veel tegengekomen in India. Samen met de prachtige natuur is dit een perfecte plek om rustig over het water te dobberen in een rieten boot.
’s Avonds besloten we nog even naar Lulu Mall te gaan, de grootste mall van Azië, maar helaas hadden we geen tijd om echt goed rond te kijken, omdat de rest terug naar Manipal moest en ik mijn bus terug naar het hostel moest halen.
Exact 8 weken (en een paar uur) nadat ik alleen in Manipal was aangekomen, moest ik me opnieuw alleen zien te redden.

De volgende ochtend vroeg was het tijd om de bus naar Munnar te nemen. Na een vroeg ontbijt regelde de eigenaar van de homestay waar ik had geslapen een rickshaw om naar de bushalte te gaan. Toen ik daar om 7.00u aankwam werd me verteld dat de eerstvolgende bus pas om 8.00u zou vertrekken. Lekker dan, daar sta je zo vroeg voor op! Gelukkig was dit niet waar en kwam na 10 minuten een man naar mij toe om te vertellen dat de volgende bus naar Munnar zo zou vertrekken. Eenmaal in de bus kreeg ik al snel gezelschap van Florian, een Fransman die een paar weken in een ashram had doorgebracht en nu Munnar nog wilde gaan verkennen. Eenmaal in Munnar aangekomen hebben we een hotel gezocht om onze spullen te dumpen en wat gegeten, om vervolgens een rickshaw cabrio met chauffeur te huren. Al staand in de rickshaw konden we zo mooi van alle natuur genieten. Munnar is bekend om zijn theeplantages en inderdaad: overal waar je keek stonden theeplanten. Na ook nog enkele stuwdammen, ‘echo point’ en ‘top station’ te hebben gezien, werd het tijd om terug te keren. De chauffeur vroeg aan Florian of hij wilde rijden, maar dat hoefde niet zo nodig van hem, waarop ik vrijwel direct aangaf dat ik wel graag zou willen rijden. Uiteindelijk heb ik de hele terugweg (zo’n 35 km) over de smalle bergweggetjes terug naar Munnar gereden (met een klein beetje hulp van de bestuurder).
De volgende dag ben ik in mijn eentje nog wat watervallen en het theemuseum gaan bezoeken en heb ik ’s avonds een kathakali en een kalari show bezocht. Schijnbaar iets wat typisch is voor Kerala met veel gezichtsuitdrukkingen en vechten.
Vervolgens werd het tijd om aan mijn terugreis te beginnen. ’s Ochtends vroeg met de bus terug naar Cochin, om daar Lulu mall toch nog eens beter te gaan bekijken en zelfs even te schaatsen op de indoor schaatsbaan! Uiteindelijk ben ik zo’n 40 uur na mijn vertrek uit Munnar, met diverse tussenstops in Cochin, Mumbai en Istanbul, veilig in Dusseldorf geland, waar mijn ouders me al op stonden te wachten en stiekem wel een beetje moesten lachen toen ik in Indiase kleding naar buiten kwam.

Nu klinkt het natuurlijk alsof mijn reis naar India alleen maar uit weekendjes weg heeft bestaan, maar dat is niet helemaal waar. Doordeweeks was ik gewoon elke dag in het ziekenhuis te vinden en heb ik ‘classes’ bijgewoond. Blijkbaar zelfs iets te veel, aangezien niemand mij had verteld dat een aantal classes geannuleerd waren. Het verklaart wel waarom ik nooit bekende gezichten kon vinden!
In de allerlaatste week heb ik zelfs elke dag in de operatiekamer door mogen brengen, waardoor ik een hoop heb kunnen zien en doen (wel heel erg vermoeiend!).
Verder werd van ons verwacht dat we (de buitenlandse studenten) meededen aan een fotoshoot voor de nieuwe website van de universiteit, wellicht is dit de start van mijn carrière als fotomodel? (haha!) We zijn naar een ‘Hindustani vocal concert’ geweest, waar op vreemde instrumenten liedjes werden gespeeld. Helaas was dit niet zo aan ons besteed en we zijn dan ook na het eerste liedje, welke zo’n vijftig minuten duurde, weggegaan.
Ook ben ik achter op de brommer meegenomen naar een echte Bollywoodfilm (Highway) in de bioscoop in Udupi, welke natuurlijk compleet in Hindi was en zonder ondertiteling. Gelukkig was het een film waar niet al te veel in gesproken werd en had ik iemand bij die alles prima kon uitleggen als ik het even niet meer snapte. Daarna zijn we nog de verjaardag van één van mijn nieuwe Indiase vrienden gaan vieren, door om 00.00u bij elkaar te komen om voor hem te zingen en taart te eten. Heel gezellig.

Daarnaast heb ik natuurlijk mijn eigen verjaardag gevierd, voor het eerst in een warme omgeving. Een paar dagen eerder had ik al een pakketje ontvangen van mijn ouders met daarin een hoop Nederlands snoep, een hoesje voor mijn e-reader als verjaardagscadeautje en een kaart van henzelf en een van oma. Daarnaast heb ik nog een hoop verjaardagskaarten ontvangen uit Nederland. Bedankt daarvoor! Leuk om te merken dat, ook al ben ik zo ver weg, er toch nog een beetje aan me wordt gedacht.
’s Morgens ben ik gewoon naar het ziekenhuis gegaan, waarschijnlijk had ik ook vrij kunnen krijgen, maar ik vind het zelf veel te leuk om naar de operatiekamers te gaan. Tegen half 3 wilde ik weggaan om mijn verjaardag op het strand te vieren, maar blijkbaar hadden de Indiase intern en PG voor een verrassing gezorgd. Ik werd meegenomen naar een soort cafeetje vlakbij, waar voor taart werd gezorgd! Waarschijnlijk had ik iets te vaak gezegd dat ik verwachtte dat ik dit jaar geen taart zou eten op mijn verjaardag.
Vervolgens ben ik alsnog naar het strand gegaan om daar mijn verjaardag te vieren met Sara, Justine, Eli, Thijs, Joëlle, Merel, Thylbert, Sai en Bel. Sai en Bel hadden ook nog een taart voor mij meegenomen en met een prachtige zonsondergang was dit toch wel een perfecte verjaardag. De volgende dag had het hoofd van chirurgie tot mijn verrassing ook nog voor een grote taart gezorgd (zeker een halve meter bij een halve meter) voor de hele afdeling en de undergraduates. Meer jarig had ik me niet kunnen voelen!

Op mijn laatste avond had ik iedereen die ik hier heb ontmoet uitgenodigd om nog een laatste keer samen te eten. Heel fijn om alle leuke mensen die ik hier ontmoet heb zo samen te zien en goed afscheid te kunnen nemen, maar tegelijkertijd toch ook wel gek om je te realiseren dat je sommigen van hen nooit meer terug zult zien.
Want ja, ik ga het missen. Drie keer per dag uit eten, elk weekend een weekendje weg, alles op je gemakje, zitten in het bagagerek omdat er niet genoeg plek is in de trein, druiven kopen op ‘shitsquare’ en opeten in het doctor’s café, nooit hoeven nadenken of je warme kleren aan moet trekken, genieten van de airconditioning als je weer eens smelt in de hitte, sweet buns in de Kini canteen, dr Shenoy, dr Raghu, dr Rajesh en dr Adarsh, de chirurgen van mijn unit die mij van alles wilden leren, dr Vinay, dr Ravikiran, dr Vamsi en dr Narendra, de arts-assistenten van mijn unit die mij altijd hielpen als ik het even niet wist en mij zelfstandig dingen lieten doen, Asha, mijn mede-intern, die mij alle werk uit handen nam en mij verschillende kanten van het Indiase leven liet zien, pizza Goa in de food court, de Manipal store, Eli, Sara, Thylbert, Christian, Thijs, Hursh, Joëlle, Saskia, Saskia, Brechtje, Thomas, Merel, Sai, Bel, Justine, Jian, Pavethra, Srujan, Nafina, Priya, Anu , Jeannie, Gonzalo en alle andere leuke mensen die ik heb ontmoet, Old Monk en Khodays, de PGs, de rickshaws die je altijd overal heen kunnen brengen zelfs als je met vieren bent, en nog een hele hoop andere dingen die deze ervaring zo fantastisch maken.

Of ik graag langer had willen blijven? Ja, graag!