Harde realiteit en fascinerende geschiedenis

Allemaal heel erg bedankt voor de succes, geluk en plezier wensen. Ik ga er zeker het beste van maken hier!

Op woensdag had ik twee tours gepland. De eerste was een tour door Dharavi, de grootste slum van Mumbai. Met de auto zouden we (een Amerikaanse Engelse, twee Canadezen, de gids en ik) naar de slum gebracht worden en om de rit wat interessanter te maken zijn we eerst door Kathmipura, het ‘Red Light District’ van Mumbai. Dit is heel anders dan in Nederland! De vrouwen die het ‘vrijwillig’ doen, zitten aangekleed en wel buiten om mannen te lokken. De vrouwen die er ‘onvrijwillig’ zitten, worden door hun pooier binnen gehouden en kun je daarom niet zien. Vrijwillig en onvrijwillig is natuurlijk relatief, degenen die er ‘vrijwillig’ zitten, waren er vroeger onvrijwillig maar hebben het geaccepteerd en zien geen andere oplossing, vanwege schaamte gaan ze niet terug naar hun familie en ze kunnen niet echt ergens anders heen. Wat dat betreft waarschijnlijk weer wel vergelijkbaar met Nederland.
Vervolgens zijn we naar Dhobi Ghat gegaan, de grootste open lucht wasplaats ter wereld. Hier werken vooral boeren, tijdens de moesson gaan zij terug naar hun land. Hier tegenover was Mahalaxmi Race course, een 2,4 kilometer lange renbaan voor paarden!
Daarna was het tijd om door te gaan naar Dharavi. Dharavi staat bekend om zijn business en dat was wel duidelijk, overal waren (vooral) mannen aan het werk om van alles te recyclen, van plastic tot aluminium, van over de hele wereld. Alles wat je kunt bedenken dat gerecycled kan worden is daar te vinden. Hier hebben we ook op een dak gestaan, waarbij we een stukje over de slum uit konden kijken en overal bergen materiaal zagen liggen dat gerecycled moest worden. Daarnaast worden er potten gebakken en kleine, ronde, harde pannenkoekjes (ik kan de naam maar niet onthouden!) gemaakt die op rieten manden gedroogd worden.
We zijn een heel stuk door de slum gelopen, het is opgedeeld in verschillende gedeeltes, bijv. gedeeltes waar bepaald werk wordt verricht, maar ook gedeeltes waar Hindoes wonen, gedeeltes waar Moslims wonen etc. De huisjes zijn erg klein en staan vlak bij elkaar, gangetjes er tussen zijn maar een halve meter breed en laten weinig daglicht toe. Opvallend genoeg zie je er wel een hoop vrolijke kinderen met elkaar spelen. De gids die ons rondleidde kon een hoop over de slum vertellen, omdat hij er zelf is opgegroeid. Het is eigenlijk een stad op zich en de gids vertelde dat hij tot zijn 18e nooit buiten de slum is geweest, omdat alles wat je nodig hebt daar aanwezig is.
Als een van de laatste dingen zagen we een van de projecten van de touroperator, een deel van de opbrengst gaat namelijk naar verbetering van de omstandigheden in de slum. We zagen een klein klasje van ongeveer 10 kinderen die Engels leerden. Het was een heel leerzame en indrukwekkende tour, de slum was heel anders dan ik had verwacht en heeft me zeker met mijn neus op de feiten gedrukt. (ik heb hier geen foto’s van omdat je daar geen foto’s mocht maken)

Eenmaal terug wilde ik zelf nog de bezienswaardigheden gaan zien die ik maandag nog niet had gezien, onder andere de Kenesseth Ellyahoo Synagoge, die helemaal blauw is aan de buitenkant. Al snel bleken de batterijen van de camera leeg te zijn en omdat ik nog graag foto’s wilde maken bij de middagtour ben ik terug naar het hotel gegaan om de batterij op te laden. Intussen heb ik wat gegeten (zelfs een omelet weten ze hier spicy te maken!) en rond half 4 was het tijd voor de market tour.
We (de twee Engelsen van gisteren, een gepensioneerde Amerikaan, de gids en ik) begonnen bij Crawford market, de markt voor fruit, groenten, specerijen en huisdieren waar ik zelf maandag ook al over was gelopen. Je ziet een hoop meer als een gids meeloopt en je dingen aanwijst! Vervolgens zijn we ook over Mangaldas market (textiel) gelopen en hebben we de plek gezien waar in 2011 een terroristische aanslag is gepleegd. De Mumbadevi tempel was ook erg mooi, Mumbai is deze god van de hindoes vernoemd. Op de flower galli waren een hele hoop bloemen te zien in allerlei soorten patronen aan elkaar gemaakt. Als laatste kwamen we bij Bombay Panjrapole, waar 350 koeien leven. Hindoes komen hier naar toe om de koeien te voeren om zo hun karma te verbeteren. Koeien zijn heilig voor hindoes omdat
’s Avonds zijn we met zijn vieren gaan eten in een zuid-Indiaas restaurant. Omdat we alle vier geen flauw idee hadden van wat de gerechten op de kaart waren, hebben we willekeurig wat gerechten gekozen en dat is goed uitgevallen! Het schijnt zo te zijn dat hoe zuidelijker je komt, hoe minder spicy het eten is, het is dus maar goed dat ik mijn co-schap wat zuidelijker ga lopen.

Op donderdag ben ik naar Sanjay Gandhi National Park (een van de grootste nationale parken binnen stadsgrenzen) gegaan met de trein. Voor slechts 15 roepies (18 eurocent!) kon ik met de trein naar Borivalli, een reis van 45 minuten! De treinen hebben speciale ‘Ladies only’ coupés’ die veiliger zijn dan de andere coupés. Verder zag ik ook coupés voor gehandicapten en mensen met kanker en tussen 10.00u en 17.00u voor ouderen. De deuren van de treinen zijn altijd open, maar er zitten wel tralies voor de ramen en er zijn ventilators die je zelf aan en uit kunt zetten. Verder werd er omgeroepen dat je goed moest opletten of er geen verdachte pakketjes in de trein lagen, omdat dit nog wel eens explosieven kunnen zijn, niet echt een geruststellend omroepbericht moet ik zeggen!
De mensen hier zijn heel aardig, de vrouw die naast mij kwam zitten vroeg direct waar ik naar toe moest en zorgde ervoor dat ik op het juiste station zou uitstappen, ze zag vast aan mij dat ik niet gewend was om met de Indiase treinen te reizen! De treinen vertrekken om de 10 minuten en zijn overvol (in ieder geval op het moment dat ik er in zat), dus naast de immense hoeveelheid mensen op de weg, zijn er ook nog genoeg die zich met het openbaar vervoer verplaatsen. Op zich ook wel logisch, in een stad met 24 miljoen inwoners zullen er maar weinig plaatsen zijn waar het rustig is.
In het National Park ben ik met een auto (volgens mij ben ik daar flink te veel voor betaald!) eerst naar een Jain tempel gereden. Hier waren wat beelden te zien, maar dit vond ik verder niet heel mooi of indrukwekkend. Onderweg hier naartoe ben ik verschillende aapjes en een ‘snakes home’ tegengekomen, wat ik toch wat interessanter vond om te zien. Vervolgens reden we door naar de Kanheri caves, dit zijn een soort grotten uitgehouwen in een berg waar vroeger tot wel 10.000 boeddhisten hebben gewoond! De chauffeur van mijn auto regelde een man van de security die mij heeft rondgeleid. Achteraf ben ik daar heel blij mee want ik weet zeker dat als ik in mijn eentje daar rond had gewandeld ik amper had begrepen wat alles nu inhield. Deze man ging met mij de grotten langs en vertelde waar het voor diende (keuken, woonkamer, slaapkamer, onderwijs etc), dat het uit tien verschillende soorten rotsen was gehouwen en hij vertelde een hoop over de boeddhistische cultuur (helaas was zijn accent soms wel heel moeilijk te verstaan en om nu na elke zin te vragen het te herhalen vond ik ook wat onbeleefd). Vlakbij deze grotten is in 1978 (of 1987?) een hindoetempel gebouwd, die helaas is vernietigd door de boeddhisten (de security-man vroeg heel netjes of ik boeddhistisch was, waarschijnlijk had hij niets slechts gezegd als dat zo was geweest).
Hierna heb ik de safari gedaan, wat inhield dat we in een volgepakte bus een rondje zouden reiden door een soort kooien waarbij ik welgeteld één leeuw en één tijger heb gezien, slapend. Wellicht liggen zij altijd daar te wachten tot er een busje langs komt rijden, ze zagen er in ieder geval niet uit als echte jagers.
Naderhand heb ik nog wat rondgelopen in het park en ben ik wat gaan eten langs de kant van de weg. In het ‘restaurant’ stonden allemaal eenpersoons tafeltjes op een rij en zaten een hele hoop Indiaërs te eten. Bijzonder aan dit restaurant was dat je geen kaart kreeg om te kiezen, maar dat ze maar één gerecht hadden en rondliepen met een soort pannetjes om het bij iedereen aan te vullen. We kregen curry met rijst, een soort harde pannenkoekjes en groenten. Hierna ben ik weer terug naar het station gegaan, waar een enorme rij stond voor de kassa (wat ben ik blij met de OV-chipkaart in Nederland!) en ik de volgende trein terug naar het zuiden van Mumbai heb genomen.

Vrijdag ben ik naar Elephanta Island gegaan. Op dit eiland waren ook grotten te zien, vergelijkbaar met de Kanheri caves, deze grotten waren echter gemaakt door hindoe’s en stonden vooral in het teken van Shiva. Het was ongeveer een uur met de boot en nadat we zo’n 15 minuten onderweg waren, kwam er plots een hoop rook onder onze voeten vandaan! De motor kwam vervolgens stil te liggen en we dobberden wat rond op de zee. Alle passagiers keken wat geschrokken, maar gelukkig was er geen paniek. Even later was de rook verdwenen en werd de motor weer gestart, waarna we gelukkig heelhuids aankwamen op Elephanta Island, maar wat er nu precies aan de hand was weet ik nog steeds niet.
Op het eiland aangekomen was er direct een bewoner van het eiland bereidt me rond te leiden. In eerste instantie had ik zelf wat rond willen kijken, maar uiteindelijk ben ik weer blij dat ik dat niet heb gedaan, je snapt zoveel meer als iemand je dingen uitlegt! (hoewel ik waarschijnlijk een hele hoop weer ben vergeten)
’s Middags wilde ik nog wat bezienswaardigheden gaan bezichtigen, ik heb onder andere het hooggerechtshof en de universiteit van Mumbai gezien en daarnaast ook de Flora fontein. Onderweg raakte ik in gesprek met een Indiase student die nog wat extra dingen heeft uitgelegd over de geschiedenis en de verschillende gebouwen. Hij liet me ook zien waar ik goede Indiase kleding zou kunnen kopen (hij zei dat we naar een markt gingen, maar het was maar één winkel), maar ik vond het daar wel erg duur! Ik vraag me af of hij zal worden betaald om mensen naar die winkel te lokken, of dat hij oprecht vond dat dit goede en goedkope kleding was. Uiteindelijk ben ik zelf nog wat rond gaan kijken in andere winkels en heb ik kleding gevonden voor minder dan de helft van de prijs, de kwaliteit zal vast wat minder zijn, maar deze kleding hoeft natuurlijk geen jaren mee. Ik ben benieuwd of ik minder een bezienswaardigheid ben als ik dit aantrek, of dat mijn lichte huidskleur en blonde haren alsnog de aandacht zullen trekken.