Start van mijn co-schap

Zaterdag was mijn laatste dag in Mumbai, of eigenlijk vooral buiten Mumbai. Met de trein ben ik naar het noorden gereisd, om in Vasai uit te stappen, waar ik een rickshaw naar Bassein fort zou nemen. Daar aangekomen snapten ze niet wat ik bedoelde want ik was al in Bassein blijkbaar en ze verstonden amper Engels. Uiteindelijk, nadat er zich een hele groep mannen om mij heen had verzameld, wat zorgde voor een opstopping op de straat, waren ze er uit en zou één van hen mij er heen brengen. Deze persoon heeft ook meteen een rondleiding gegeven in het fort. Helaas viel het me allemaal wat tegen: het waren enkel nog wat muren die er stonden en een kerkje. Verder ben ik toen naar een tempel geweest waar ik een banaan kreeg en een stip op mijn voorhoofd (ja echt, pap!) en zijn we door een vissersdorpje gereden, dat was wel weer leuk om te zien. Naderhand werd ik weer afgezet bij het station en ben ik terug naar mijn hotel gegaan om mijn spullen in te pakken. Ik was doodop van de hele week en sliep al vroeg.

De volgende ochtend ben ik om 8u naar het vliegveld vertrokken. De taxichauffeur wilde graag weten welke terminal ik moest hebben, maar dat wist ik helemaal niet. Gelukkig had de chauffeur al vaker mensen afgezet en wist hij wél waar ik moest zijn toen ik liet weten met welke maatschappij ik vloog. Om 8.50u kwam ik al aan bij het vliegveld, ik had dus iets te veel tijd ingecalculeerd voor vertraging, want ik vloog pas om 13.00u! Gelukkig had ik mijn e-reader bij om de tijd te doden. Eenmaal in Mangalore stond er opnieuw iemand klaar met een bordje met mijn naam en werd ik keurig naar mijn hostel gebracht. Hier was ook alles goed geregeld en kon ik vrijwel direct in mijn kamer, welke best ruim is! En er is warm water, ook geen overbodige luxe. Eenmaal gesetteld wilde ik wat rond gaan kijken in Manipal, maar vrijwel direct kwam ik Saskia tegen, de co-assistent uit Maastricht die hier kindergeneeskunde gaat doen, zij heeft de kamer naast mij, heel gezellig! ’s Avonds zijn we samen wat gaan eten en rond gaan kijken in Manipal, waarbij we meteen wc-papier hebben gekocht omdat ze dat natuurlijk niet hebben in het hostel.
In de avond toen ik mijn laptop opstartte, bleek dat deze de vlucht niet zo leuk had gevonden, het scherm was kapot! Het begon met een klein scheurtje, welke steeds groter werd waardoor ik vrijwel niets meer met mijn laptop kon. Uiteindelijk ben ik op woensdag naar een laptopreparateur gegaan om te vragen of deze mij kon helpen. Binnen een dag (!) stond er een nieuw scherm in en kon ik hem weer gebruiken, dat had ik nooit verwacht, in Nederland duurt het meestal een eeuwigheid voor je laptop gemaakt is.

Mijn eerste stagedag bestond eigenlijk helemaal niet uit stage. We (Saskia en ik) zijn de hele dag bezig geweest met papieren invullen, betalingen regelen, pasjes krijgen, internet regelen, een simkaart kopen (ik heb nu dus een Indiaas nummer, mijn Nederlands nummer gebruik ik alleen nog voor Whatsapp!), een doktersjas kopen en heel veel wachten. Terwijl we internet probeerden te krijgen stond er iemand achter ons in de rij die er wel erg Nederlands uitzag. Het bleek een Amsterdamse co-assistent te zijn die ook op kindergeneeskunde stond (Thomas) en hij vertelde dat er daarnaast nog een Amsterdamse was (Joëlle). De Nederlanders hebben elkaar snel gevonden dus!
Uiteindelijk zijn we ook nog in het ziekenhuis geweest, waar ik het hoofd van de afdeling Oogheelkunde heb ontmoet, een rooster heb gekregen en een half uur in de ‘refraction room’ heb gezeten, wat inhoudt dat ik een half uur heb gekeken naar mensen die letters opnoemen, niet heel interessant.
’s Avonds zijn Saskia, Joëlle, Thylbert (Franse co-assistent) en ik samen heerlijk Indiaas gaan eten en daarna was het al weer tijd om naar bed te gaan. Ook al had ik weinig voor mijn stage gedaan, het was toch een vermoeiende dag.

Helaas bestond mijn tweede dag opnieuw uit ‘refraction room’, maar dit keer de hele dag. Gelukkig had ik een uur pauze tussendoor, dat breekt wat, maar echt leuk was het niet. Het hielp ook niet mee dat elke keer als ik iets vroeg ik een heel kort antwoord kreeg en de dokter waar ik bij zat niet veel wilde zeggen. ’s Avonds zijn we met zijn vijven met de rickshaw naar het strand gegaan waar we met zijn allen op het strand hebben gezeten en naar de zonsondergang hebben gekeken. Een heerlijk einde van de dag!

Gelukkig waren de eerste twee dagen de enige dagen ‘refraction room’, hierna had ik twee dagen ‘minor procedures’. Dit was al een stuk leuker, omdat hier daadwerkelijk mensen kwamen met problemen en niet alleen met slechte ogen, wat in Nederland de opticien over het algemeen oplost. Daarnaast was er een andere intern en een PG (arts-assistent) die mij wel wat dingen uit wilden leggen en er werd dus daadwerkelijk tegen me gepraat, een verademing! Ik mocht op een gegeven moment ook zelf bloeddruk meten, glucose meten en de Schirman’s test doen. Op zich is dit allemaal niet heel moeilijk, maar alles beter dan de hele dag luisteren naar de helft van het alfabet.

Naast mijn tijd in de kliniek moet ik ook drie keer per week een lezing volgen over oogheelkunde, dit is gewoon op de universiteit. We hebben dan met 128 mensen tegelijk les en aan het einde van de les kijkt de docent of iedereen aanwezig is. Blijkbaar heeft iedereen een cijfer gekregen van 1 t/m 127 en deze worden dan opgenoemd, gevolgd door ‘Present’ uit de monden van de studenten. De studenten zijn hier dus écht een nummer.
Grappig vond ik ook dat in de universiteit een soort kunstwerk hangt met daarop: ‘Conversations would be constantly improved by the use of four simple words: I do not know.’ ‘I know.’ De mensen hier zijn zich dus wel bewust van het feit dat ze nooit aangeven iets niet te weten (zoals ik in een eerdere blog al vertelde) en proberen het tij te keren, hopelijk werkt het!

Het ziekenhuis zelf is heel anders dan de ziekenhuizen die ik gewend ben. Waar in Nederland alles spik en span is, ziet hier alles er best stoffig uit, van de vloer tot de ramen. Ook het meubilair is heel anders. Onderzoeksbanken kunnen niet omhoog of omlaag (tenminste, voor zover ik tot nu toe heb gezien) en alles ziet er best oud uit. Verder worden hier nog bloeddrukmeters gebruikt met kwik waarbij je als arts nog echt moet luisteren, in plaats van de automatische meters die je in Nederland vindt. In elke ruimte hangen een hoop ventilatoren die vrijwel altijd aan staan, omdat het anders echt niet uit te houden is binnen, het is hier namelijk nog eens 5 graden warmer dan in Mumbai. Patiënten wachten in de onderzoeksruimte, waardoor iedereen bij elkaar mee kan luisteren en kijken (wat ze overduidelijk ook doen). Waar in Nederland zowat op elke hoek wel een fles sterilium te vinden is, worden handen hier slechts af en toe gewassen. Verder moet ik vóór ik de glucose meet, de patiënt met een rekening naar beneden sturen, omdat hier bijna niemand een verzekering heeft en alles dus gewoon betaald moet worden. Daarnaast komen patiënten hier niet op afspraak, maar komen ze gewoon binnenwandelen en worden dan geholpen. Dit resulteert er in dat het ’s morgens meestal heel druk is en ’s middags er af en toe iemand binnen komt wandelen en je uiteindelijk drie patiënten ziet, best wel zonde van je tijd. Verder spreken de meeste mensen Kannada (de taal van deze regio), waardoor ik vaak het gesprek tussen de arts en de patiënt niet goed kan verstaan, heel jammer, want je mist dan toch een hoop.
Een hoop verschillen met Nederland dus, en waarschijnlijk ga ik er nog een hoop meer zien wanneer ik bij het laseren, de operaties en de poli mee ga kijken.