Obruni, byebye!

Inmiddels op de helft van mijn coschap, ben ik ook al bijna op de helft van mijn verblijf in Ghana. Wat gaat de tijd toch snel!

Het leven hier gaat gewoon zijn gangetje. Doordeweeks ga ik ’s ochtends naar het ziekenhuis voor de visite op mijn afdeling. Onderweg naar het ziekenhuis wordt je meteen nageroepen door alle kinderen: ‘Obruni, byebye’ (dag blanke). In het ziekenhuis wordt ik nog steeds altijd welkom geheten, iedereen herkent mij, maar inmiddels begin ik toch ook al een hele hoop mensen te (her)kennen. Ik ben van afdeling gewisseld naar de vrouwenafdeling en zal morgen weer wisselen naar de kinderafdeling. In de middag ga ik naar de OPD en soms naar de operatiekamers. Het is echter wel duidelijk dat het regenseizoen voorbij is, er zijn nu een hoop minder zieke mensen op OPD, waardoor we vaak best op tijd klaar zijn. ’s Avonds gaan we af en toe naar Canteen Canteen, dé uitgaansgelegenheid van Canteen (ofwel: een paar plastic tafels en stoelen en slechte muziek) of kijken we film of series.

Al in de eerste weken werd het me duidelijk dat het echt niet handig is om afhankelijk te zijn van taxi’s en trotro’s voor openbaar vervoer, omdat het heel lang kan duren voor ze vol zijn, of je extra moet betalen als je niet wil wachten. Het ziekenhuis ligt in Canteen, zo’n 5 kilometer van Damongo, waar bijvoorbeeld de (kleine) supermarkt, het postkantoor en de naaister zitten. Toen Daniëlle 2 weken na mij kwam was de knoop snel doorgehakt, we hebben samen een motor gekocht, net als Sieneke en Pearl. In het begin wel een beetje eng, ik heb immers nog nooit motor gereden. Eerst wat oefenen op de weg achter het ziekenhuis met uitgebreide uitleg van Sieneke. Vervolgens steeds een stukje verder rijden en binnen de kortste keren al helemaal naar Mole! Het is uiteraard wel uitkijken, vooral in Damongo waar veel mensen op straat lopen en voor de geiten en varkens die zomaar ineens over kunnen steken. Gelukkig is er verder maar weinig verkeer. Op de motor naar Tamale wordt door iedereen afgeraden vanwege het gevaarlijke verkeer en eventueel mensen die ons zouden willen beroven, dat doen we dus ook niet.

Op zaterdag is het altijd markt, dat is hét moment om eten te kopen, groenten, fruit, rijst, vlees, er is van alles te krijgen. In mijn eerste week ben ik met Faustina (de huishoudster) naar de markt geweest, maar hier had ik al snel spijt van! In de hitte op Ghanezentempo over de markt lopen. Hier en daar stoppen bij vrienden van haar, even uitrusten en even Pito (Ghanees bier) drinken, Faustina heeft alle tijd en met steeds zwaarder wordende tassen is dat niet altijd even leuk. Andere weken zijn Sieneke, Daniëlle en ik vaak samen gegaan, dit gaat een stuk sneller en efficiënter en dan is het ineens heel leuk! Op de markt kun je ook mooie stoffen kopen om echte Afrikaanse jurken mee te maken, inmiddels heb ik er al vier en is de vijfde in de maak! In het ziekenhuis vinden ze het allemaal erg leuk als je zo’n jurk draagt, want Westerse kleren vinden ze eigenlijk toch maar saai.
Afgelopen week heb ik ook mijn haren hier laten doen. Als een echt Ghanees heb ik nephaar in mijn eigen haar laten vlechten, waardoor ik nu haar tot op mijn kont heb. Ook dit vindt iedereen helemaal fantastisch. Zelfs vreemde mensen op straat geven complimentjes. Het enige nadeel is dat het de eerste dagen superveel pijn doet en zodra die pijn over is, het gaat jeuken. Maar ach, je moet er iets voor over hebben, he?

In het weekend gaan we ofwel naar Mole National Park om olifanten te, te zwemmen en friet te eten. Het olifanten spotten lukt vaker niet dan wel, maar afgelopen week hadden we geluk! Eerst konden we een olifant van heel dichtbij zien en daarna kwamen we een stukje verder nog 6 olifanten bij een meertje tegen.
Ofwel we gaan naar Tamale om wat luxere inkopen te doen, pizza te eten en cocktails te drinken bij Chuck’s. Inmiddels kennen de eigenaren en vaste gasten ons daar ook, waardoor we een keer zijn uitgenodigd voor een poolparty en we regelmatig wat gratis drank toegeschoven krijgen. Eén keer zijn we een langer weekend weg geweest (vrijdagmiddag tot zondagavond), naar Upper east, waar we een weeshuis hebben bezocht in Bolgatanga en een krokodil hebben aangeraakt in Paga.

Inmiddels hebben we ook al diverse bezoekers gehad in ons huis. In mijn eerste week kwam Wiesje, een oud-GEZP-student, langs met wat vrienden. Dit zorgde meteen voor een vol huis, aangezien zij natuurlijk al haar oude vrienden uit Ghana terug wilde zien. Af en toe komen deze oude vrienden nog steeds aanwaaien. De week erna kwamen de vader en broer van Sieneke en het vriendje van Pearl langs.
Een tijdje later was er ineens een andere ‘Obruni’ in town. Een jonge Schotse dokter was door Ghana aan het reizen om bij verschillende ziekenhuizen te kijken. Uiteraard hebben we hem uitgenodigd om te komen eten, onze eerste gast, aangezien de Ghanezen niet komen eten omdat ze te bang zijn dat het eten niet zwaar genoeg zal vallen. Hij was ook nog eens op tijd, wat ons zeer verbaasde omdat we inmiddels gewend zijn aan het altijd te laat komen van de Ghanezen.
Nu zijn Marloes en Céline op bezoek, twee bestuursleden van MUSTANGH die ik nog goed ken uit mijn bestuursjaar.

Gisteren hebben we nog een leuk afscheidsfeest gehad voor Sieneke en Pearl. Een hoop mensen uit het ziekenhuis waren uitgenodigd in ons huis en de geluidsinstallatie van de dokter was geleend. Hier bleek toch weer dat Ghanezen dol zijn op Ghanese muziek, want pas als dat werd gedraaid, begonnen zij echt te dansen. Een hoop varkensvlees en wat sterke drank maakten het feestje compleet.
Vandaag zijn Sieneke en Pearl vertrokken, toch best gek, omdat zij er sinds ik kwam eigenlijk altijd waren. Nu zijn Daniëlle en ik nog met tweeën in huis, maar we gaan allebei al bijna reizen, dus we hebben leuke dingen om naar uit te kijken. Daar over later meer.