Van Accra via de Volta regio naar Tamale
Blijf op de hoogte en volg Inge
11 Oktober 2015 | Ghana, Hohoe
Daar stond ik dan, in Accra, zonder plan. Het enige wat vast stond was dat ik een week en een dag later opgehaald zou worden in Tamale, een stad een heel eind naar het noorden, dat ik niet dezelfde dingen wilde doen als die we met het gezin gaan doen als zij met kerstmis komen en dat ik in Accra zou ik opgehaald worden door Jimah van Good Shepherd Home, waar ik in elk geval een nacht zou verblijven.
De eerste indruk die ik had was dat Ghana heel erg lijkt op Congo: de grotere wegen zijn verhard en de kleinere wegen zijn van zand. Als je voor het stoplicht staat komen er allemaal mensen langs om dingen te verkopen. Om 6.00u ’s ochtends is het al 25 graden, dus je zweet je kapot. En overal zie je houten winkeltjes naast de weg.
Iedereen is ook heel behulpzaam. Toen ik vroeg of iemand me kon vertellen waar de dichtstbijzijnde bank was omdat ik geld wilde pinnen, is diegene helemaal mee naar de bank gelopen (en naar de volgende drie, omdat het hier blijkbaar heel normaal is dat de pinautomaten stuk zijn). Uiteindelijk hebben we ook meteen een simkaart kocht, zodat ik tenminste bereikbaar was en het thuisfront kon laten weten dat ik veilig aangekomen was. Apart is wel dat ze de stroom pas om 18.00u aan zetten en de volgende ochtend weer uit zetten, om stroom te besparen. Gelukkig kon ik hierdoor wel de hele nacht de ventilator aan laten, anders was het zeker te heet geweest om te slapen!
Vervolgens heb ik een taxi richting Jamestown genomen. Hier kwam direct iemand op mij af die mij wel rond wilde leiden en me van alles heeft verteld over de bewoners en hun gebruiken. Jamestown is een van de armere wijken waar veel vissers wonen en vissersboten worden gemaakt. Overal waar je kijkt ligt vis te drogen, of wordt vis gerookt of gefrituurd. Iedereen is er aardig en groet je en alle kinderen willen graag op de foto. Op een gegeven moment kwamen we ook langs een uitvaart, waar alle mensen opvallend genoeg witte kleding aan hadden. We zijn geëindigd in de vuurtoren, waar je over een groot deel van de stad uit kunt kijken.
Daarna ben ik naar Independence square gegaan, waar ik vriendelijk werd geholpen door een Ghanees die wel foto’s wilde maken met mijn camera. Hij verwachtte hier helemaal niets voor! Hij wilde alleen mijn telefoonnummer, maar dat schijnt normaal te zijn, ik word hier wel twintig keer per dag om mijn telefoonnummer gevraagd (en of ik getrouwd ben)! Vervolgens ben ik door gegaan naar Osu castle, hier heeft de president gewoond en vlakbij is de vorige president begraven. Daar in de buurt was ook een soort vogeltuin waar onder andere struisvogels te zien waren. Toen ik een stuk terug liep werd ik opeens achtervolgd door een tiental kinderen dat óók graag mijn telefoonnummer wilde hebben.
Vervolgens ben ik naar het nationaal museum gegaan, in eerste instantie ook moeilijk vindbaar, maar uiteindelijk is ook hier weer iemand met me mee gelopen om me de weg te wijzen. Met name het gedeelte over de slavernij vond ik hier interessant.
Toen ik een taxi terug naar huis nam, kreeg ik niet goed uitgelegd waar ik naartoe wilde. Taxi’s hier blijken het vooral heel fijn te vinden als jij hen de weg wijst terwijl ze rijden, maar dat lukt me echt nog niet na een dag in de stad. Gelukkig had ik het telefoonnummer van de jongen die me vanochtend geholpen had en kon hij de weg terug wijzen toen ik hem belde.
Eenmaal terug in Good Shepherd Home, begon de korte nacht (3 uurtjes slaap in het vliegtuig) zijn tol te eisen en ben ik vroeg gaan slapen.
De volgende ochtend kwam ik bij het ontbijt dezelfde mensen tegen als de dag ervoor. Deze dag besloot ik te genieten van mijn rust op Labadi Beach. Een interessante plek omdat hier de wat rijkere Ghanezen komen om te relaxen op zondag. Tegelijkertijd proberen een hoop mensen er hun geld te verdienen door kunst of eten te verkopen terwijl ze langs de terrasjes af lopen of door te dansen. Iedereen komt een praatje maken, wil graag weten hoe je heet, waar je vandaan komt, sinds wanneer je in Ghana bent en waarom je in Ghana bent. Soms tot vervelens toe, omdat je eigenlijk gewoon rustig wil zitten!
Interessant is ook dat er maar beperkt ruimte is om te zwemmen. Dit gebied wordt op het strand aangegeven door vlaggen en is zo’n twintig meter breed. Aan het begin leek dit wel schappelijk, gezien ik weinig Ghanezen zag zwemmen. Tegen het einde van de middag krioelde het echter van de mensen in dat kleine stukje water.
Tegen vijf uur wilde ik weer terug gaan, maar opnieuw liep ik tegen het probleem aan dat ik niet uitgelegd kreeg waar ik heen moest, ondanks dat ik in de ochtend had gevraagd welke bekende punten ik kon noemen. Deze keer heb ik een van de mensen gebeld waar ik al twee keer mee ontbeten had en die me zijn nummer had gegeven voor het geval dat. De eerste taxi wilde me al flink afzetten door het dubbele te vragen dan wat ik voor de heenreis had betaald! Uiteindelijk vond ik een wat goedkopere taxi, heb ik opnieuw die man gebeld en werd ik netjes thuisgebracht. De chauffeur sputterde nog wel wat tegen over de prijs, wilde hem alsnog verhogen, maar afgesproken is afgesproken, dan ga ik niet meer betalen!
’s Avonds kwam ik weer terug bij Good Shepherd Home en werd ik uitgenodigd om iets te drinken met de man die me had geholpen thuis te komen en een vriend van hem. Blijkbaar zijn zowat alle gasten van Good Shepherd Home priesters en is het vooral gebouwd om voor een betaalbare slaapplaats te zorgen voor priesters die op reis zijn. Deze mannen kwamen uit Wa, een stadje in het noorden van Ghana, waar een van hen les gaf (of het hoofd van de school was?). Dankzij hen kwam ik er achter dat de muziek die ik hoorde toen ik ging slapen en toen ik wakker werd, vanuit de charismatische kerk kwam (blijkbaar een aparte stroming binnen het christendom). Het was ook heel interessant om te horen hoe zij tegen moslims aan kijken. In principe leven moslims en christenen vredig naast elkaar in Ghana, maar zij gaven aan dat door Boko Haram en IS er toch wel steeds meer angst ontstaat. Zij waren er ook van overtuigd dat de moslims proberen de wereld te overheersen door ‘hun meisjes’ te bezwangeren en daardoor te verplichten met ze te trouwen.
Op maandag ben ik uit Accra vertrokken. Eerst ben ik met een taxi naar de bushalte gegaan, alwaar ik een kaartje kocht voor de trotro (een minibusje). Omdat deze busjes helemaal vol staan met stoelen, is er alleen op schoot plaats voor bagage. Dat ging niet lukken met mijn backpack en rugzak! Vandaar dat ik uiteindelijk maar een kaartje bij heb gekocht, en mijn backpack dus heerlijk een zitplaats voor zichzelf had. Toen de trotro vol zat (na ongeveer een half uur), vertrokken we richting Ho. De trotro kwam door hele arme wijken, maar ook langs hele mooie natuur, de reis was al een bezienswaardigheid op zich. Op een gegeven moment moesten we ook met een veerboot een stukje water over van het Voltameer.
In Ho aangekomen hielp een vriendelijke jongeman me om een hostel te vinden en ben ik vervolgens op pad gegaan om de stad te leren kennen. Opvallend hier was dat er op zowat elke straathoek wel politie stond! In Accra heb ik nergens politie gezien. Ik wilde eigenlijk naar een regionaal museum gaan, maar die was dicht, daarom heb ik gewoon wat rondgelopen in de stad om te zien hoe de mensen hier leven. Op het moment dat ik naar een restaurant wilde gaan zoeken, begon het plotseling te regenen en onweren. Twee politiemensen boden me een schuilplaats aan en wilden me wel naar een restaurant brengen als het zou stoppen met regenen. Uiteindelijk ben ik dus onder politiebegeleiding naar een restaurant gebracht! Hier heb ik mijn eerste echte Ghanese gerecht op: Gefrituurde yam met ei.
De volgende dag was ik vroeg opgestaan om Adaklu mountain te beklimmen, een van de hoogste bergen van Ghana. Om half 8 werd ik door de taxichauffeur bij een gebouw afgezet waar ‘hiker’s center’ op stond. De juiste plaats zou je zeggen! De deur onder deze tekst leidde echter naar een lege ruimte. Al snel kwam er iemand naar me toe, die vervolgens de mensen ging halen die de tochten organiseerden. Een jongen van 18 was mijn gids en zou met me naar boven gaan. Door de bossen vertrokken we naar de berg, het werd al vrij snel erg stijl en dus heel vermoeiend! Waar ik om de zoveel tijd echt wel behoefte had om even uit te rusten, had de gids nergens last van. Hij rende op zijn slippers vrij snel naar boven, maar dat durfde ik toch niet aan omdat het redelijk glad was (en te stijl). Gelukkig werd het na een anderhalf uur wat vlakker en was het mogelijk wat meer te lopen dan te klimmen. Het uitzicht uiteindelijk was prachtig!
Op de weg terug naar beneden begon het te regenen, wat de gladheid uiteraard niet ten goede kwam, maar wel erg verfrissend was. Ik heb namelijk nog nooit zo erg gezweet! Het is ’s ochtends vroeg al 25 graden en als je dan nog zo’n intensieve bergwandeling doet, dan merk je dat wel.
In de middag ging ik met de trotro naar een monkey sanctuary. De trotro ging naar Hohoe, maar zou me afzetten bij het plaatsje Tafi Atome. Helaas waren ze dit vergeten. Daarom werd ik een stukje verderop uit de trotro gezet en werd ik door een bewoner daar geholpen aan een motortaxi, die me naar het monkey sanctuary zou brengen. Eenmaal achterop merkte ik dat mijn avontuur in Congo (waar ik van een motortaxi was gevallen en mijn onderbeen verbrand heb aan een knalpijp) me toch wat angst had bezorgd, waardoor ik toch niet helemaal gerust achterop zat. Gelukkig was dit nergens voor nodig en kwam ik heelhuids aan en, nadat ik de Mona-aapjes bananen had gevoerd, ook weer zonder kleerscheuren bij de grote weg. Hier werd ik door een groep lokale mensen geholpen aan een trotro. Je moet namelijk naar elk busje dat langskomt ‘HO?!’ schreeuwen, om te vragen of ze naar Ho gaan.
Na een tijdje kwam er een busje waar ik in mee kon. Deze reed een stuk wilder over de straat en door de gaten in de weg dan ik tot dan toe gewend was. Dit resulteerde uiteindelijk ook in een hele harde knal. De bus werd naast de weg gezet en de mannen keken er onder, leken wat vast te zetten en zeiden vervolgens dat er niets aan de hand was. En we reden door. Even later opnieuw een knal. Dit keer iets zachter. Toen we omkeken bleek een onderdeel van de auto op de weg te liggen (vraag me niet wat!), blijkbaar niet een essentieel onderdeel, want opnieuw reden we door. Er werden ook steeds meer mensen ingeladen (waar er 12 zitplaatsen zijn, zaten er nu 16 mensen in de trotro!), dus ik dacht dat het dan niet heel erg kon zijn. Maar vervolgens stopten ze toch bij een grote bushalte om iedereen in een andere trotro te laten stappen. Hier werd zelfs een taxi voor mij geregeld door de chauffeur en toen ik deze wilde betalen, bleek dat de chauffeur van de trotro dit al had gedaan! Super aardig!
Op woensdag ging ik met de trotro van Ho naar Hohoe (over die namen hebben ze vast diep nagedacht). Er moest zo veel bagage mee, dat de achterdeuren niet helemaal dicht konden. Op zich niet erg, want die konden ook makkelijk met touwen dicht gebonden worden, ware het niet dat toen we onderweg waren het plotseling begon te regenen. Natuurlijk zat ik op de achterste bank van de trotro en werd ik dus kletsnat! Op zich was het niet eens zo heel vervelend, want met 25 man in de trotro was het best wel zweten, maar op een gegeven moment vonden de andere mensen me wel zielig en mocht ik een rij naar voren schuiven (toen er mensen waren uitgestapt).
Eenmaal in Hohoe aangekomen, moest ik op zoek naar een pinautomaat. Deze keer was er maar één buiten werking, twee accepteerden mijn kaarten niet, een deed alsof ik gewoon kon pinnen, maar gaf geen geld (wat nog een drama opleverde, omdat ik het noodnummer van de Rabobank probeerde te bellen om te achterhalen of er nu wel of geen geld was afgeschreven, maar dit nummer was niet bereikbaar) en de laatste gaf alleen kleine hoeveelheden. Maar kleine hoeveelheden is beter dan niets, dus twee uur na de start van mijn zoektocht, had ik eindelijk weer geld en kon ik weer drinken kopen.
Op donderdag had ik een actieve dag. Ik had een taxichauffeur geregeld die me om 7.00u zou komen ophalen. Om 8.00u was hij er eindelijk en bleek hij toch niet te kunnen, maar een andere taxi mee te hebben genomen die mij rond zou toeren. Ook goed! Ik ben eerst mount Afadjato opgeklommen, de hoogste losstaande berg van Ghana! Daarna ben ik naar de Wli waterval gegaan, de hoogste van West-Afrika. Hier ben ik ook zo’n 400 meter omhoog gelopen, om ook het bovenste gedeelte te kunnen zien. Naderhand kon ik heerlijk afkoelen in het water van de waterval. Vervolgens ben ik nog naar de grotten van Likpe geweest, dit zijn grotten waar zo’n 150 jaar geleden een familie in woonde. Deze grotten zijn een stuk boven de grond, waardoor ze beschermd waren voor wilde dieren. Dit was ook nog een eind een berg op lopen. Grappig om te zien was dat, toen wij naar beneden kwamen, er een hoop mensen met zakken cacaobonen naar boven liepen, deze bleken ze naar Togo te smokkelen (de berg lag op de grens). ’s Avonds was ik kapot en heb ik heerlijk geslapen in het Pacific Guesthouse.
Vrijdag werd het tijd om kilometers te maken. Ik ben toen vanuit Oehoe naar het noorden vertrokken en via Nkwanta, Kpasa, Damanko en Bimbila uiteindelijk na 9,5 uur in Yendi aangekomen. Onderweg nog een lekke band gehad, maar dat zijn ze hier zo gewend, dat die zo gewisseld is. Ik heb op deze manier ook enorm veel van de natuur en de dorpjes onderweg kunnen zien. De mensen veranderden duidelijk, waar ik in het zuiden vooral katholieken tegenkwam, waren er in het noorden steeds meer moslims. Opvallend is ook dat overal in Ghana bijna elke vrouw tussen de 20 en de 40 een klein kind bij zich heeft.
Net voor het donker was ik in Yendi en had ik een slaapplaats gevonden.
De volgende dag vervolgde de reis naar Tamale. Hier ontmoette ik Sieneke en Pearl, de twee studenten die al bezig zijn met hun stage in het ziekenhuis. Zij namen me vrijwel direct mee naar de markt waar ik ook mijn eerste stofje heb gekocht! Een Kente-stofje. In Damongo kan een naaister daar prachtige jurkjes van maken.
Vandaag worden we opgehaald door iemand van het ziekenhuis en morgen begin ik echt met mijn stage. Spannend!
-
11 Oktober 2015 - 18:30
Jozien:
Wat een mooi, leuk verhaal, ik vind het interessant om mee te lezen mbt reis en stage verslag. Veel succes en een mooie tijd -
11 Oktober 2015 - 18:45
Annette Dirks- Vosters:
Zo Inge , wat een mooi verhaal. Ik ga je zeker volgen en zal zorgen dat onze grote vriend ook op de hoogte blijft. Fijne tijd in Ghana .en de groeten uit Barbant -
11 Oktober 2015 - 21:27
Mama:
Mooie verhalen Inge, zo helemaal in je uppie.
Fijn dat je bij je ziekenhuis aangekomen bent.
Veel plezier met je coschap.
Dikke kus mama en papa -
11 Oktober 2015 - 22:29
Nelly Smulders:
Super Inge om je verhaal te lezen. I, ben erg. Onder de indruk van je verhalen. Ik wens je veel succes met je stage!!! -
13 Oktober 2015 - 02:11
Jolanda :
Wat een avonturen! Veel succes met je coschap!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley