India vs Nederland: een wereld van verschil

Chirurgie in India, een wereld van verschil, maar stiekem toch voor een groot deel wel hetzelfde, want ook hier heb je mensen met blindedarmontstekingen of galstenen en is kanker een belangrijk deel van het werk. Wat me echter vooral heeft verbaasd is de grote hoeveelheid mensen diabetische voeten met open wonden. Het probleem is hier echter vooral dat de patiënten pas naar de dokter gaan als ze een wond hebben ter grootte van hun voetrug, tja, ik kan me wel voorstellen dat ze daar last van hebben.

De eerste keer dat ik steriel mocht staan bij een operatie was ook wel wennen, want ja, ook dat is anders dan in Nederland. Geen borsteltjes of sponsjes om je handen en armen goed te wassen en in plaats van sterilium jodium, wat je wél moet afdrogen. Geen aardige OK-assistentes die je operatiekleding aangeven, waardoor je zelf loopt te hannesen om te zien wat de voor- of achterkant is (nee, ik snap nog steeds niet wat de logica is die ze gebruiken bij het vouwen). Eerst een paar steriele handschoenen die als semi-steriel worden beschouwd, waarna je moet proberen de mouwen van je operatiekleding zo te vouwen dat ze onder de handschoenen terecht komen, want natuurlijk is het bij de operatiekleding ‘one size fits all’, wat neerkomt op dat ik twee armen in dezelfde mouw zou kunnen steken en ik nog ruimte overhoud. Nadat alles dichtgeknoopt is doe je een tweede paar steriele handschoenen aan die wel écht steriel moeten blijven en dan ben je klaar om te assisteren. Na de operatie gaat alle kleding (en ook de doeken waar de patiënt mee bedekt werd) in de was, dat geeft toch wel een hoop minder afval! Hoewel de gaten die ik soms in de operatiekleding zie, me toch niet echt geruststellen over de steriliteit.

Verder vul ik mijn dagen in het ziekenhuis met het verwisselen van verbanden (ik word hier nog eens goed in!), het overtypen van ontslagbrieven (of eigenlijk het typen van wat de Indiase intern zegt, aangezien ik vaak de handschriften niet kan lezen) en aansluiten bij de ‘undergraduates’ voor onderwijs. Ik begin het Indiase accent steeds beter te verstaan, hoewel er nog altijd mensen zijn waarbij ik 4x moet vragen te herhalen wat ze zeggen.

Naast de tijd in het ziekenhuis, kom ik mijn tijd ook goed door. Zo zijn we een weekend naar Palolem geweest in Goa. Wat neer komt op een prachtig strand met een blauwe zee, strakblauwe hemel en palmbomen zover het oog reikt. Slapen in een hutje zo’n 20 meter vanaf de zee met het geluid van de golven op de achtergrond. Overdag bakken op het strand en ’s avonds heerlijk eten (ja, ze hadden hier zelfs biefstuk!) en naar de silent disco. Nee, we hebben zeker niks te klagen!
De reis er naar toe was op zich al een avontuur. We moesten een vier uur durende treinreis maken en op dat moment waren we met vier mensen (Sara, Thijs, Justine en ik) die geen flauw idee hadden hoe de treinen in India werken. We hadden een ‘general ticket’ gekocht, maar wisten natuurlijk niet in welke coupé we dan moesten gaan zitten. Na in een willekeurige coupé te zijn gestapt werden we wel heel vuil aangekeken toen we wilden gaan zitten, want blijkbaar waren dat gereserveerde plaatsen met bedjes en airconditioning. Niemand kon ons echt goed vertellen waar we dan wel moesten gaan zitten en ze verwezen ons steeds naar voren. Uiteindelijk zijn we ergens voor in de trein tussen een hoop andere Indiase mensen gaan zitten. Ik heb nog steeds geen idee of dit de juiste coupé was, maar niemand heeft gezegd dat we verkeerd waren, dus ik ga er maar vanuit van wel. Gelukkig waren de overige reizigers heel behulpzaam en gaven ze aan wanneer wij uit moesten stappen, want natuurlijk wordt dat niet omgeroepen en in het donker zijn de bordjes op het perron ook amper te lezen. Eén station voor het station waar we uit moesten stappen werd ons gevraagd of de bagage in de rekken van ons was. Een beetje verbaasd bevestigden we dat en de volgende vraag was wanneer we uit zouden stappen. Uiteindelijk bleek dat hij dat graag wilde weten omdat hij het bagagerek als bed wilde gebruiken, dus we hebben hem erg blij gemaakt met het feit dat we op het volgende station moesten zijn. Dit zijn toch wel de momenten dat je elkaar even aankijkt en stiekem een beetje moet gniffelen om die rare Indiase mensen.

Uiteindelijk is Thylbert ’s nachts nog bij ons aangesloten en Thomas de volgende ochtend. Thomas was inmiddels klaar met zijn co-schap in Manipal en had besloten dat hij 2 weken op Palolem het einde van zijn co-schap zou vieren. Ik moet zeggen: dat is toch echt niet zo’n slecht einde van je co-schap!

De terugweg naar Manipal zou, na een uur met de taxi naar het station, zo’n 3,5 uur duren. Helaas had de trein wat andere plannen en kwam hij 2 uur te laat. Gelukkig hadden we dit keer een coupé gevonden met een soort van bedden, waardoor we ook wat konden slapen, aangezien het een kort nachtje beloofde te worden. Ik ben er vrij zeker van dat we dit keer niet in de goede coupé zaten, maar ach, zolang er niet wordt gecontroleerd, weet niemand dat. Uiteindelijk waren we rond 1.00u terug in ons hostel, waar we moesten opschrijven wie we waren en waarom we te laat waren, aangezien je altijd voor 0.00u binnen moet zijn. Ik ben heel benieuwd of we hier nog een boete voor gaan krijgen, tot nu toe heb ik er nog niks over gehoord.

Het weekend er na was er in Manipal een groot congres voor alle chirurgen van Karnataka, de staat waar Manipal in ligt. Blijkbaar was het de bedoeling dat je daar in nette Indiase kleren zou verschijnen. De Indiase intern heeft mij daarom een van haar salwars geleend en mij helemaal omgetoverd tot een Indiaas meisje. Volgens mij werd ik nu nog meer aangestaard dan anders! Maar op zich was het wel heel leuk om voor een keer in echte Indiase kleren rond te lopen.
De volgende dag was er een groot diner voor alle chirurgen en ook hier was ik uitgenodigd. Dit keer mocht je zelf weten welke kleren je zou dragen en ik voelde me toch een stuk meer op mijn gemak in een Westers jurkje. Het diner werd vlak bij het strand gehouden en alles was ontzettend mooi aangekleed met een hoop lichtsnoeren en netjes opgedekte tafels. Er werden echte Indiase dansen opgevoerd en er was vuurwerk. Naarmate de avond vorderde kon je goed merken dat de chirurgen toch echt wel typische chirurgen zijn en wel houden van een feestje. Steeds meer belangrijke mensen beklommen het podium om hun ‘geweldige’ zangkunsten te vertonen. Ik heb me prima vermaakt! Ongeveer halverwege de avond hadden we wel genoeg gezien en zijn we met een aantal mensen weggegaan om te gaan dansen, stroopwafels (!) te gaan eten en uiteindelijk de avond te eindigen op het strand.

Overdag hebben we dat weekend een grote tempel in Udupi bezocht en zijn we naar het strand geweest. Daarnaast wilden we naar een national park met mooie watervallen gaan, maar eenmaal daar aangekomen bleek het national park gesloten te zijn voor een maand, toch wel een domper als je net 1,5 uur in de auto hebt gezeten. Uiteindelijk hebben nog wat tempels gezien op de terugweg en zijn we wat decadent uit eten geweest in het duurste restaurant van Manipal (jaja, we moesten wel 7-8 euro betalen voor de gehele maaltijd inclusief drankjes!).