Hampi, ziek zijn en een switch naar chirurgie
Blijf op de hoogte en volg Inge
04 Februari 2014 | India, Hampi
Anderhalve week geleden zijn we met de vier Nederlanders een weekend naar Hampi geweest. Op vrijdagavond om 21.00u stonden we klaar om de sleeper bus te nemen. Wij waren natuurlijk veel te vroeg en de bus veel te laat, waardoor we uiteindelijk omstreeks 22.00u vertrokken. In de bus waren een soort van bedjes waarin je met zijn tweeën naast elkaar kon slapen. Hoewel het slapen toch wel lastig was op de hobbelige en bochtige wegen van India. Als je niet werd gelanceerd, dan moest je je wel tegenhouden om niet uit het bed te rollen. Uiteindelijk kwamen we na 10 uur aan in Hospet, waar we de bus pakten naar Hampi om vervolgens rustig van ons ontbijt te genieten. Na een hotel te hebben gezocht en wat rond te hebben gesnuffeld hebben we fietsen gehuurd om de noordzijde van Hampi te gaan verkennen. Hier hebben we onder andere de Anjana Matha tempel bezocht, een tempel boven op een berg met prachtig uitzicht! Joëlle had hier ook een hele goede daad gedaan door een oude vrouw te ondersteunen bij het naar boven klimmen en haar tas te dragen. Stiekem waren Thomas en ik hier heel blij mee, omdat het tempo van het oude vrouwtje eigenlijk ook best een prima tempo was om in de hitte zoveel traptreden te beklimmen.
De volgende dag hebben we het zuiden van Hampi bekeken. Twijfelend over of we opnieuw fietsen zouden huren, of dit keer brommers, hebben we uiteindelijk een rickshaw genomen die ons naar alle bezienswaardigheden bracht. Heel fijn, op ons eigen houtje hadden we waarschijnlijk sommige tempels helemaal niet gezien. Er waren een hoop prachtige tempels, maar ook hele oude, vervallen gebouwen waar slechts enkele stenen van over zijn, erg indrukwekkend.
De laatste dag in Hampi hebben Thomas en ik op de brommer doorgebracht. Rijdend door de prachtige natuur hebben we toch weer een hoop gezien.
Eenmaal terug in Manipal ben ik na een toch wel erg kort nachtje (we hadden natuurlijk opnieuw de sleeper bus) naar wat oogoperaties gaan kijken. Dat was waarschijnlijk het moment waarop ik me bedacht dat ik écht geen 8 weken oogheelkunde wilde doen, omdat het 1. Heel saai is en 2. Ik er niets van begrijp.
’s Middags werd ik helaas ziek en de dagen erna ben ik enkel nog mijn bed uit gekomen om te eten. Gelukkig had ik veel steun aan mijn medeco’s die óf ook ziek waren, óf heel goed voor de zieken zorgden.
Uiteindelijk ben ik na twee dagen naar een van de artsen gegaan die zich ontfermd over de buitenlandse co-assistenten. Enerzijds omdat hij Saskia en mij graag wilde spreken om te vragen hoe het hier bevalt, anderzijds omdat ik stiekem toch wel graag wilde vragen of ik me zorgen moest gaan maken dat ik al 6 dagen diarree had. Gelukkig zag hij in dat laatste niet echt een probleem en zag hij bij het eerste ook wel in dat oogheelkunde mij niet heel goed beviel en vond hij het goed dat ik naar chirurgie zou switchen als ik toestemming zou krijgen vanuit Maastricht. Een heel nuttig bezoekje dus!
Helaas moest ik de volgende dag nog eens terug omdat ik me alleen maar slechter begon te voelen en de dokter had gezegd dat als het niet beter werd, we wat testen gingen doen. Dit keer echter geen tussen-neus-en-lippen-door consult, ik moest me écht inschrijven in het ziekenhuis. Nou, dat heb ik geweten! Hoewel ik volgens mij nog best wel een voorkeursbehandeling kreeg, duurde het een hele tijd voor ik daadwerkelijk ingeschreven werd (“Je naam komt niet overeen met je medicare-pasje” “dat klopt, ze hebben daar mijn tweede naam als achternaam gebruikt, maar dat klopt niet, dit is mijn echte achternaam” “maar het moet overeen komen” “oké gebruik dan maar mijn tweede naam als achternaam als dat beter uitkomt” “maar dan klopt het niet met je paspoort, het moet kloppen met je paspoort” Tja, dat kan dus niet allebei he?), vervolgens waren ze mijn status kwijt (jawel, ik wist niet dat ik er überhaupt al een had!) en daarna was het nog een heel groot probleem om bij de arts op de poli te komen terwijl ze me bij de registratie hadden ingeschreven in een andere ruimte. Na nog een hele tijd wilden ze de inschrijving dan wel wisselen, zodat ik toch bij dezelfde arts terecht kon. Uiteindelijk, toen de arts door had dat ik er was, zat ik binnen een minuut in de spreekkamer, dat ging dan wel weer snel! (hoewel de locals wel wat verontwaardigd leken) Er werden wat tests en kweken ingezet en ik kreeg wat medicatie mee die ervoor zouden moeten zorgen dat ik opknapte.
Gelukkig lieten de verschillende tests en kweken niets verontrustends zien en voelde ik me een dag later al weer een stuk beter. Goed genoeg om in de middag een bezoekje aan het strand te brengen (wat toch wel een verademing was na een paar dagen niet veel meer dan de paar vierkante meter rond mijn bed te hebben gezien) en de volgende dag af te reizen naar Mangalore om te shoppen en een film te gaan zien.
Inmiddels had ik ook vanuit Nederland te horen gekregen dat het prima was als ik zou wisselen van oogheelkunde naar chirurgie, dus mijn weekend kon niet meer stuk!
De afgelopen twee dagen bij chirurgie waren een verademing. Ik snapte wat de patiënten hadden, werd betrokken door de PG’s (arts-assistenten) en de andere intern en sta zelfs opgeschreven als ‘assistent’ bij verschillende operaties omdat ik mee steriel stond en wat heb geknipt en gehecht. Het idee dat je er toe doet en dat ze je graag iets willen leren is toch wel erg belangrijk en een beetje basiskennis is toch wel een vereiste wil je het Indiase accent kunnen verstaan, zodat je weet wat je kunt verwachten wat ze gaan zeggen.
Tja, en dan zullen sommigen zich afvragen waarom ik in hemelsnaam switch naar chirurgie, aangezien ik nooit had verwacht dat ik dit leuk zou vinden. Mijn eerste co-schap is echter zo goed bevallen dat ik het best nog een aantal weekjes voort wil zetten. De OK's, het hechten, de ziektebeelden: ja, het heeft wel iets! En op deze manier kan ik natuurlijk pas écht goed vergelijken wat het verschil is tussen Nederland en India.
Ik heb nu in elk geval het volste vertrouwen dat de overige 6 weken helemaal top worden!
De volgende dag hebben we het zuiden van Hampi bekeken. Twijfelend over of we opnieuw fietsen zouden huren, of dit keer brommers, hebben we uiteindelijk een rickshaw genomen die ons naar alle bezienswaardigheden bracht. Heel fijn, op ons eigen houtje hadden we waarschijnlijk sommige tempels helemaal niet gezien. Er waren een hoop prachtige tempels, maar ook hele oude, vervallen gebouwen waar slechts enkele stenen van over zijn, erg indrukwekkend.
De laatste dag in Hampi hebben Thomas en ik op de brommer doorgebracht. Rijdend door de prachtige natuur hebben we toch weer een hoop gezien.
Eenmaal terug in Manipal ben ik na een toch wel erg kort nachtje (we hadden natuurlijk opnieuw de sleeper bus) naar wat oogoperaties gaan kijken. Dat was waarschijnlijk het moment waarop ik me bedacht dat ik écht geen 8 weken oogheelkunde wilde doen, omdat het 1. Heel saai is en 2. Ik er niets van begrijp.
’s Middags werd ik helaas ziek en de dagen erna ben ik enkel nog mijn bed uit gekomen om te eten. Gelukkig had ik veel steun aan mijn medeco’s die óf ook ziek waren, óf heel goed voor de zieken zorgden.
Uiteindelijk ben ik na twee dagen naar een van de artsen gegaan die zich ontfermd over de buitenlandse co-assistenten. Enerzijds omdat hij Saskia en mij graag wilde spreken om te vragen hoe het hier bevalt, anderzijds omdat ik stiekem toch wel graag wilde vragen of ik me zorgen moest gaan maken dat ik al 6 dagen diarree had. Gelukkig zag hij in dat laatste niet echt een probleem en zag hij bij het eerste ook wel in dat oogheelkunde mij niet heel goed beviel en vond hij het goed dat ik naar chirurgie zou switchen als ik toestemming zou krijgen vanuit Maastricht. Een heel nuttig bezoekje dus!
Helaas moest ik de volgende dag nog eens terug omdat ik me alleen maar slechter begon te voelen en de dokter had gezegd dat als het niet beter werd, we wat testen gingen doen. Dit keer echter geen tussen-neus-en-lippen-door consult, ik moest me écht inschrijven in het ziekenhuis. Nou, dat heb ik geweten! Hoewel ik volgens mij nog best wel een voorkeursbehandeling kreeg, duurde het een hele tijd voor ik daadwerkelijk ingeschreven werd (“Je naam komt niet overeen met je medicare-pasje” “dat klopt, ze hebben daar mijn tweede naam als achternaam gebruikt, maar dat klopt niet, dit is mijn echte achternaam” “maar het moet overeen komen” “oké gebruik dan maar mijn tweede naam als achternaam als dat beter uitkomt” “maar dan klopt het niet met je paspoort, het moet kloppen met je paspoort” Tja, dat kan dus niet allebei he?), vervolgens waren ze mijn status kwijt (jawel, ik wist niet dat ik er überhaupt al een had!) en daarna was het nog een heel groot probleem om bij de arts op de poli te komen terwijl ze me bij de registratie hadden ingeschreven in een andere ruimte. Na nog een hele tijd wilden ze de inschrijving dan wel wisselen, zodat ik toch bij dezelfde arts terecht kon. Uiteindelijk, toen de arts door had dat ik er was, zat ik binnen een minuut in de spreekkamer, dat ging dan wel weer snel! (hoewel de locals wel wat verontwaardigd leken) Er werden wat tests en kweken ingezet en ik kreeg wat medicatie mee die ervoor zouden moeten zorgen dat ik opknapte.
Gelukkig lieten de verschillende tests en kweken niets verontrustends zien en voelde ik me een dag later al weer een stuk beter. Goed genoeg om in de middag een bezoekje aan het strand te brengen (wat toch wel een verademing was na een paar dagen niet veel meer dan de paar vierkante meter rond mijn bed te hebben gezien) en de volgende dag af te reizen naar Mangalore om te shoppen en een film te gaan zien.
Inmiddels had ik ook vanuit Nederland te horen gekregen dat het prima was als ik zou wisselen van oogheelkunde naar chirurgie, dus mijn weekend kon niet meer stuk!
De afgelopen twee dagen bij chirurgie waren een verademing. Ik snapte wat de patiënten hadden, werd betrokken door de PG’s (arts-assistenten) en de andere intern en sta zelfs opgeschreven als ‘assistent’ bij verschillende operaties omdat ik mee steriel stond en wat heb geknipt en gehecht. Het idee dat je er toe doet en dat ze je graag iets willen leren is toch wel erg belangrijk en een beetje basiskennis is toch wel een vereiste wil je het Indiase accent kunnen verstaan, zodat je weet wat je kunt verwachten wat ze gaan zeggen.
Tja, en dan zullen sommigen zich afvragen waarom ik in hemelsnaam switch naar chirurgie, aangezien ik nooit had verwacht dat ik dit leuk zou vinden. Mijn eerste co-schap is echter zo goed bevallen dat ik het best nog een aantal weekjes voort wil zetten. De OK's, het hechten, de ziektebeelden: ja, het heeft wel iets! En op deze manier kan ik natuurlijk pas écht goed vergelijken wat het verschil is tussen Nederland en India.
Ik heb nu in elk geval het volste vertrouwen dat de overige 6 weken helemaal top worden!
-
04 Februari 2014 - 14:27
Dianne:
Top Inge!
Je vindt je draai wel -
04 Februari 2014 - 15:24
Marissa:
Haha stiekem mis je Venlo dus wel, met je switch naar chirurgie!
Geniet er nog van daar, en je mag het vast weten: Beschouwend in Venlo heeft ook wel iets ;) -
04 Februari 2014 - 19:53
Mama:
Gelukkig dat je beter bent en die switch heb je goed gedaan.
Fijn dat je er uit trekt zorg dat je geniet.
Xxx -
04 Februari 2014 - 20:08
Jozien:
weer een heel mooi verhaal Inge, zo goed geschreven, niet mooi is het dat je ziek bent geweest, maar als ik het goed begrijp voel je je weer een stuk beter en kun je genieten van je stage op een geheel andere werkplek chirurgie. Geniet ervan en leer ervan en weet dat deze ervaring je alleen maar rijker maakt
-
04 Februari 2014 - 20:14
Yvonne:
Super Inge! Geniet er maar van, want voor je het weet ben je weer terug!
Xx -
04 Februari 2014 - 21:40
Ine Willemen:
Nou Inge, even zul je wel gedacht hebben: was ik maar thuis! Maar die ellende van je ziek zijn weegt niet op tegen al die ervaringen!!!
Straks wil je niet meer terug of willen zij je niet meer laten gaan!!!
Veel plezier nog! -
07 Februari 2014 - 19:54
Riet En Jac:
Inge ga zo door het ziek zijn is voorbij en elke dag wordt nu natuurlijk leuker maar vooral leerzamer doe je best hoeven we niet te zeggen geniet er wel flink van gr.de buren -
08 Februari 2014 - 10:05
Lenie Vanmerkhoven :
Gelukkig ben je weer opgeknapt, ga er voor meis...jij komt er wel,xxx -
09 Februari 2014 - 19:57
Carolien Van Den Langenberg:
Hoi Inge,
Wat maak je veel mee, knap hoor dat je dat allemaal kunt.
Gelukkig ben je weer beter, ziek zijn is niks.
Geniet nog van de resterende tijd.
Gr Carolien -
13 Februari 2014 - 19:47
Wilmiek:
Hallo inge,
fijn voor je dat je kon en mocht switchen.
Chirurgie is inderdaad gaaf, heel leerzaam.
Nog een mooie tijd daar gewenst.
Groetjes van Rene, wilmiek, stijn , rens en ellen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
